سعی روزی کاهش است ای بیخبر چشمی بمال

آسیاها شد درین سودا تنک تر از سفال

از کدورت رست طبعی کز تردد دست بست

آب خاک آلوده را آرام می سازد زلال

دستگاه جاه ، اصلش واضع شور و شر است

می خروشد سیم و زر تا حشر در طبع جبال

از فضولیهای طاقت عافیت آواره است

غیر پرواز آتشی دیگر ندارم زیر بال

لب به حاجت وامکن ساز غنا این است و بس

آب گوهر می زند موج از زبان بی سوال

با عرق یارب نیفتد کار غیرت زای مرد

الحذر از خندهٔ دندان نمای انفعال

می کند بی کاریت نقاش عبرتگاه شرم

چون شود افسرده روها سازد اخگر از زگال

حسن نیرنگ جهان پوچ تا آمد به عرض

بر جبین رنگ سیاهی ریخت ابروی هلال

خواه بر گردون علم زن خواه آنسوتر خرام

ای سحر زین یکدودم چندانکه می خواهی ببال

انتخاب نسخهٔ جمعیت هستی است فقر

عاشق بخت سیه می باشد این جا خال خال

گامی از خود رفته ام وقتی به یاد گیسویی

نقش چینم تا کنون بو می کنم ناف غزال

از عدم هستی و از هستی عدم گل می کند

بالها در بیضه دارد بیضه ها در زبر بال

انجمنها رفت بیدل با غبار رنگ شمع

تا قدم بر خود نهادم عالمی شد پایمال